Sen gittin ya Dost

“Sen gittin ya”. Giden birinin ardından yazılacak yazıya hep bununla başlamak isterdim. Oysa şimdi ne zor ‘sen gittin ya Dost’ demek. 15 yıl önceydi. İki aylık bir şeydin. Koynumda taşımıştım seni. Sarılmıştın bana. O gün bugündür hiç bırakmadın. Hep sarıldın. Ben koşulsuz sevmeyi senden öğrendim Dost. Sevgi adına ne çok şey öğrettin bana. Hoş, herkesçe böyle sevilmek istedim ya olmadı be canım Dost’um olmadı. Biliyorum ki yeryüzünde hiçbir şey senin gibi sevemez beni. Sevemezdi de zaten. Nankörlük etmeyeyim çok sevildim. Ama senin gibi sevmedi işte hiç kimse. Her ne olursa olsun giderken üzüldün, geldiğimde deli gibi sevindin. Köpekler böyledir işte. Ama her genellemedeki gibi tam doğru değil. Seninki bambaşkaydı. Sana bana özeldi aramızdaki bağ. Anlatamam ki. Deniyorum işte şimdi. Az buçuk kalem cambazlığım vardır bilirsin. Şimdi hepsi birbirine dolaşıyor. Kelimeler yetmiyor. Ya da ben iyice beceriksizmişim. Yazarak hafifler sanıyordum her acı. Öyle değil işte. Hep acıyacak onu da biliyorum. Hayat böyle derdim acısına ortak olduğum herkese. Biliyorum hayat böyle ama bu biraz fazla acı be bu hayat için. Zor yıllardı. En çok işsizliklerimde sevinirdin. Hep beraber olurduk. Gece gündüz. Şaşırırdın. Niye bu adam burada diye. Sonra anlardın sıkıntımı. Ne dışarı çıkalım diye şaklabanlık yapardın ne de canımı sıkardın. Uzun sürerdi işsizliklerim. Zordu. Ama senle kolaylardık o zorlukları. Para yoktu. Senin mamaya benim yemeğe ihtiyacım vardı. Bira şişelerini utana sıkıla zar zor satmıştım. Tavuk boynu alabilmiştim. En ucuzu oydu. Hala öyledir sanırım. Sadece sana yetecek kadardı. Severdin tavuğu ama yememiştin. Anlamış mıydın benim aç olduğumu hala bilmiyorum ama ertesi gün televizyonu satıp kendime güzel bir sofra kurana kadar yememiştin. Sana taş atan bi kaç zibidiyle takıştığımda nasıl da atlamıştın üstlerine. Beraber iyi benzetmiştik zibidileri. O neydi öyle. İnsan gibi aşık olmuştun. Raşa’yı hatırladın mı? Günlerce mecnun gibi gezmiştin. Evden kaçmıştın. Raşa’ların kapısında ağlarken bulmuştum seni. Aşk böyledir oğlum. Ağlatır. Bir kez seni çiftliğe bırakmıştım. Lanet tatil içindi. Geldiğimde ağlıyordun sarıldık beraber ağladık. Son kez sabaha kadar koyun koyuna yattık. Son anına kadar tuttum elini. Hep yapamam sanmıştım. Hep bu andan kaçmak istemiştim. Ama iyi ki kaçmamışım. Sen hep paylaştın hayatı benle bunun için yürekten teşekkürler. Hep yalnızdım ben. Ama o yalnızlığı sen olduğun için takmazdım. Şimdi yapayalnızım. İçten bakardın bana hep. Köpek bakışı zaten hüzünlüdür ama sen bir başka hüzünlü bakardın. Son anında baktığın gibi. O bakışın kaldı bende. Kocaman bir boşluk var. Anlatsam anlatamam ki. Söylesem ne diyebilirim ki. Sen şimdi yoksun. Tek gerçek bu. Benim buna alışmam lazım. Hepsi bu. Alışmam lazım. Ama nasıl. Nasıl….